XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
Orobat, liburuen katalogoan ez da ongi finkatzen zer aditzen den euskal liburutzat: P. Mujikaren Hiztegia (1965) adibidez, euskal liburu bezala hartua ikustea, gutxienez harrigarria iruditzen zait.
Era berean, liburu bat bilinguetzat hartzeko erizpideaz zer esanik franko legoke, baina ez da beharbada hau horretaz mintzatzeko mementurik aproposena.
Hitz batez, Jakinek argitaratu zukeen liburu hipotetiko hori, oro har aski pentsatua eta landua, nahiko interesgarria zatekeen berez zegokion ingurunean.
Baina Torrealdayren saioa, bi ahoko harma gertatzen den liburu batetan eman zaigu.
Lehenik,
Kanporako liburuen oportunitatearen kontua alde batera utzirik ere, badirudi alde grafikoa tartekatzeko aukeratu den moldea (ez da ahaztu behar liburu-objetu baten aurrean gaudela) ez dela izan lana plazaratzeko modurik egokiena: Torrealdayren lana liburuaren funtzioan dago eta ez liburua Torrealdayren lanaren funtzioan.
Ondorioz,
Objetu bezala kontsideraturik, liburua aski ongi tankeraturik eta biribildurik dagoela ezin daiteke uka.
Baina ez dut uste argazkilarien lan benetan onaz eta erdal testuen gaitasun aipagarriaz mintzatzeko tokia hau denik.
Azkenik, liburuaren alde bilinguea aipatu behar da.
Inon gutxitan ikusi dut elebitasunaren arazoa Jakinen ihardukian bezain ongi planteaturik eta erresolbiturik.
Izan ere, euskal kultur estrategian,
Horrela, irabazirik ditugun arloetan elebitasunaren izenean erdarari leku uztea, elebitasunaren ukazio hutsa izango litzateke.
Guretzat, orain arte heltzen utzi ez zaigun alorrak gureganatzeko tresna bat izan behar du elebitasunak, eta besterik ez du izan behar.
Jakinen liburugintzari dagokionez, hor ditugu
Hitzaurreek eta bestek, funtsean (eta garrantzizkoagoa dena, kulturalki), euskal liburu baten aurrean gaudela adierazten digute klarki.